Guridi zinemak barne hartu zuen lekua supermerkatu bilakatu dela jakin izan dut orain dela gutxi. Modernitatearen sintoma dirudite zinema aretoen itxierek. Gure hiriburuetan zinemak ixten doaz poliki-poliki. Gustukoa nuen nik, esate baterako, Bilboko Renoir aretoa, zirkuito alternatiboko zenbait filma ikusteko aukera eskaintzen zuelako. Baina urte batzuk daramatza itxita. Donostiako Zinemaldiaren distirak urrunegi gelditzen zaizkigu gehienoi.
Hitzordu kultural erraldoi hori pasa ostean, pertsianak jaitsita zinema areto gehiegietan. Itxiera mota horretan – eta modu apalean esango dut-, laudioarrak izan ginen aintzidari. Ez dakit zenbat urte daramatzagun zinema areto barik. Nik Laudion ikusi nuen azken pelikula “La boda de mi mejor amigo” izan zen. Ai, ama. Gallinero deitzen genuen tokian eserita nengoen. Soinua hain petrala zen ezen ezin baikenituen dialogoak jarraitu.
Aurreko egunean, lagunekin solasaldian, gogoratu genituen Villosa-k antolatzen zituen sesioak. Pegatina borobil batzuk ematen zizkiguten… Zein urrun dagoen garai hori eta zein urrun Donostia. Hala eta guztiz ere, Kepa Sojo, Tinieblas González edo Esti Urresolari galdetu diezaietela gure herrian zinemaren magia hil ala bizirik irauten duen.