Hau irakurri dut Twitterren: “Top 5 de las palabras más complicadas de pronunciar en castellano: otorrinolaringólogo, desoxiribonucleico, paralelepípedo, ovovíparo y…PERDÓN”. Itzela iruditu zait. Izan ere, barkamena eskatzea da gizakioi gehien kostatzen zaigun gauzetako bat; batez ere, eskaera zintzoa bada eta autokritikan oinarritutako hausnarketaren fruitu, hau da, zerbait gaizki egin izana onartzen badugu.
Euskal gizartean ziklo bat ixten ari gara indarkeria politikoari dagokionez. Etorkizunera begiratu nahi dugu, eta guztion artean bizikidetza integratzailea, errespetuan oinarritutakoa, eraiki. Horretarako, baina, komeniko litzake atzera begiratzea, izandako jarrerak berrikustea eta gaizki egindakoak onartzea. Eta benetan zerbait gaizki egin genuela ondorioztatuz gero, barkamena eskatzea. Ederra izango litzateke hori. Batzuek diote barkamena eskatzeak kutsu erlijiosoa duela, kontu intimo eta pertsonala dela.
Dena den, nire ustez, zentzu publikoa ere badu, eragindako kalteak eta bidegabekeriak publikoak izan baitziren. Gainera, barkamen zintzoa onuragarria da eskatzen duenarentzat eta ematen duenarentzat. Lehenengoa sendatu egingo da, eta bigarrenak jarrera hobearekin egingo dio aurre etorkizunari. Aurrekoan, jada europarlamentarioa den hautagai bati galdetu zioten okerra izan al zen ETAren terrorismoa. Hark zera erantzun zuen: “Ene, zelako galdera, ez?” Eta onena aurrera begiratzea zela gehitu zuen. Glencree-ko proiektuan parte hartu zuten biktimek manifestu bat sinatu zuten 2012an, eurak biktima bilakatu zituen indarkeria-mota oro bidegabea zela adieraziz. Gauza bidegabe oro da okerra. Han, ETAren, GALen eta poliziaren biktimak zeuden. Horixe da bidea.