Azken egunotan agintari baten ahotik entzun dugu familia medikuok ez dugula lanik egin nahi, Osakidetzako lan-eskaintzak baztertu eta atzerrira ihesi joaten garela. Are gehiago, 11 urteko formakuntzaren ostean batzuok hilabete sabatikoak hartzen ditugula leporatzen digute! Besteren batek, aldiz, ihesa erbesteagatik ordezkatu eta euskara-eskakizunen gain jartzen du ardura. Tira, ados jarri beharko dira: zer gara familia medikuak, nagiak ala zapalduak?
Ba, ez bata, ez bestea ere. Beste langileren iguala egiten dugu, lan baldintzei so egiten diegu lan-eskaintzak onartu aurretik. Eta zera da EAEn aurkitzen duguna: urteetan zehar pobretu eta indargabetutako lehen arretan nahi gaituztela, egunero hamarnaka ekintza mediko osatu, burokrazian ito eta gaixo bakoitzeko exkax suertatzen diren 5-10 minutuko zitetan hainbat arazo konpondu ditzagula. Azken horri helduta, ohikoan garrantzitsua den faktore bat, ezinbestekoagoa bihurtzen zaigu: komunikazioa, baita horren funtsa den hizkuntza ere. Gaixoek euskaraz mintzatzeko eta artatuak izateko eskubidea dute eta, guk, langile publiko garen heinean, hori bermatzeko beharra. Baina ez hori bakarrik, osasun-arreta on bat eskaintzea da gure betebeharra, pazienteen arazo, nahi eta itxaropenak ulertu eta eurei erantzun bat ematea beraiek aukerako hizkuntzan. Eta hori ezin bermatu daiteke profesionalok ez badugu gaixoek darabilten euskara menperatzen.
Beraz, mediku on ala euskaldunen arteko eztabaida lotsagabean ez naiz sartuko. Argi dago, gu mediku euskaldunak eta onak gara.
BABESTU DEZAGUN OSASUNGINTZA PUBLIKOA EDOZEIN AUZO EDO HERRITAN ERE!