Maderas de Llodioko langileek bi hilabete daramatzate greba mugagabean bere lanpostuen defentsan tinko. Aiaraldean, ordea, egoera ez da berria: Tubacexen kaleratze saiakerak, Guardianen itxiera eta dozenaka familia kolpatu dituzten bestelako gertaerak. Azken urtean, gainera, Hego Euskal Herri osoan zabaldu da industriaren gainbehera, BSH eta Sunsundegiren itxierek edota Bridgestoneko kaleratze masiboek agerian utzi duten moduan.
Gauzak horrela, azken asteetan, langileek kaleratzeen kalte-ordainak kontu-korrontean jasotzen zituzten bitartean, Pradales lehendakariak bere bira industrialarekin jarraitu du. Besteak beste, ekoizpen militarrarekin lotura duten enpresak bisitatu ditu, hala nola Aernnova, kontratu esanguratsuak dituen konpainia, eskua luzatuz eta lortutako emaitzengatik zorionduz. Antzera jokatu berri du ITP Aeroren kasuan ere. Aldi berean, Eusko Jaurlaritzak dirulaguntza berriak iragarri zituen CAFentzat edo Irizarrentzat, Israelekin lotura dutenak; SAPAk, bestalde, kontratu bat sinatu berri du nazioarteko gerra-industriarekin.
Enpresa horiek “euskal industriaren harrotasun” gisa aurkezten dira. Baina benetan erakusten dutena zera da: euskal burgesiak eta EAJk sustatu nahi dituzten industria motak zeintzuk diren, eta zein lurralde eta bizitza diren baztergarriak. Maderasen lanpostuak galtzen diren bitartean, gero eta diru publiko gehiago doa gerra-industriara; hor dago, hain zuzen, haien politikaren norabide erreala.
Enpresak ekoizpenaren zati bat deslokalizatu, kostuak murriztu eta langileak kaleratu ditu irabaziak handitzeko asmoz eta hau instituzioen babes politikoarekin egin du. Ez dago EAJko kide batek komunikabide honetan aldarrikatu zuen “elkarlanerako” aukerarik. Nola arituko gara, bada, zuekin batera elkarlanean, gure pobretzearen erantzule zareten heinean?
Aiaraldean, hamarkadetako desindustrializazioak, itxierek eta kaleratzeek erakutsi digute “berrasmatzeko” deia kontaketa atsegin bat baino ez dela, enpleguaren suntsiketa, industria-ehunaren hustuketa eta langile-klasearen pobretzea zuritzeko. Euren ereduak soldata baxuak, malgutasuna eta despolitizazioa bihurtu ditu biziraupenerako baldintza; eta horrela, gainbeheraren kudeaketa etengabearen menpe utzi gaituzte.
Baina ez gaude amore emateko prest. Egoera honen aurrean, zeregin politikoa hondamendi honen erantzule diren politikari eta enpresariak seinalatzea, eta haiei aurre egingo dien klase batasuna eraikitzea da. Ez dago etorkizun partekaturik gure miseria kudeatzen dutenekin, are gutxiago gerra aberasteko aukera gisa ikusten dutenekin. Harrotasuna, aldiz, eusten dutenei dagokie; antolatzen direnei eta kaleratze edo itxiera bakoitzaren aurrean borrokatzen dutenei. Industria-hondakinen artean, bada oraindik erresistentziarako grinik. Egin diezaiogun aurre, klase gisa, kaleratzeei, miseriari eta gerrari.
Egurre Maderas!