Urteak dira ez zidala disko batek hainbesteko entzunminik pizten… eta ez naiz Berri-ren “Payola” sonatuaz ari, labetik zintzilik dagoen Haria-z baizik. Hainbestekoa, ez baitzaigu momentuan azkena den diskoa apuratzea besterik gelditzen: taldearen abentura amerikarraren lehen kapitulua, jauzi berri bat talde nafarraren soinu-lasterketan. Hamaika gauza esan daitezke “Payola”ren inguruan, baina 3 puntu azpimarratuko ditut, musikaren pista albait gutxien estaltzeko:
Steve Albini produktorearekin lortu duten sonoritate zikinak diskoari ematen dion ikutu vintage eta analogikoa la ostia da, zuzeneko faltsu bezala grabatua Chicagon eta gure egongeletan lehertua.
Bigarrenez Argiako artikulu batean (http://www.argia.com/argia-astekaria/2287/berri-txarrak) Hedoi Etxartek ematen dien egurra aipatuko nuke. Multinazional batekin fitxatu izana ez omen da nonbaitBerri Txarrak kapitalismoaren ikur (!) bihurtzen duen arrazoi bakarra. Loturan klikatuz gero jabetuko zarete artikuluak ekarri duen sokaz.
Eta azkenik, Hariaren zain jarraitu aurretik diskoaren jokaldirik onenen errepasoa: azal saritua, Maravillas kantaren lehen entzunaldiak, zuzeneko bikainak San Migelen hasi eta Erromon bukatu, Jainko Ateoa abestian laugarren minutu eta 28garren segunduan hasten diren gitarra extralurtarrak, eta lehen puntura itzuliz…soinu hori, soinu zikin hori.