Denboraldia hasten denean, beti zalantzak izaten dituzu taldeak nola funtzionatuko duen, ikasteko zer gaitasun duen eta zer irakasteko gaitasuna duzun, taldeko buru zaren neurrian. Eta irailean hasi ginen, Pedro Sanchezek bazkideak bilatzeko orduan baino zalantza gehiagorekin.
Pixkanaka, Beak eta testua sinatu duenak egindako lanari esker, eta taldeko gazteen konplizitatearekin, talde gisa hazten joan ginen. Eta liga hasi zen eta jokalariei liga irabaziko genuela esan genien eta lehen partidan aurpegia margotu ziguten Egibiden. Ba gaizki goaz.
Baina bigarren partidan konjuntzio astral bat gertatu zen eta irabazi egin genuen eta gaztetxoak sinesten hasi ziren euren buruan eta gugan eta gure lan egiteko moduan. Lehen fasea multzoko lehen lauren artean amaitu genuen eta liga irabazteko lehian zeudenen taldera pasa ginen. Gure arteko komunioa handitzen joan zen.
Bigarren fasea abiatu eta porrotarekin hasi genuen etxean. Baina orduan ez ziren zalantzak sortu, jokalariak "onak" zirela sinetsita zeuden eta horrek hobeto entrenarazten zituen. Hurrengo sei partidak irabazi genituen. Bigarren itzulia heldu eta partidak galtzen hasi ginen, baina, hala ere, lauko finalean sartu ginen.
Orduan entrenatzaileari bururatu zitzaion gaztetxoei esatea irabaziz gero, ilea mozten utziko ziela. Baina finalera iritsi eta galdu egin genuen.
Dena den, astean hiru entrenamenduko bederatzi hilabete izan dira, eta horrek saria merezi zuen gaztetxoentzat. Eta horrela buruak bukatu zuen billarreko bola bat bezala.
Entrenatzaile zaren aldetik, betebehar asko dituzu. Taldea egitea lortu behar duzu, hobekuntza kolektiboa lortu behar duzu, zureengan konfiantza sortu behar duzu, jokalariek egiten den horretan sinestea lortu behar duzu eta, batez ere, mutilek jakin behar dute entrenatzaileak hil arte dagoela beraiekin.
Horregatik, finala irabazi ez arren, entrenatzailearen burua esku artean izatearen saria jaso zuten. Ez da erraza talde bat kudeatzea, aldagai asko dira. Gurasoak, WhatsAppeko taldea, lesioak, asteko azterketak (13 ginen) deialdiekin, jolas-minutuak, partidak irabaztearen eta jendea gutxi gorabehera pozik izatearen arteko oreka, entrenamenduak taldearen gaitasunera egokitzea. Zailena taldearen konplizitatea lortzea da, eta hori ez da beti lortzen, baina aurten bai.
Uste dut nire bizitzako ile mozketarik onena izan dela.