Aiaraldean erronka konplexua dugu aurretik: historikoki industriala izan den eskualde baten pultsuari eustea, eraldaketa ekonomiko, sozial eta teknologiko sakonaren testuinguruan. Ez da lan erraza, ezta ezinezkoa ere.
Eskualde honetako gaztea naizen aldetik, nire belaunaldiko askok sentitzen dugunarekin bat nator: gure lehentasunak argiak dira. Enplegu duina nahi dugu, etxebizitza eskuratzeko aukera eta bizitza bete bati uko egin gabe emantzipatzeko aukera emango diguten baldintzak. Baina, horrez gain, urteak martxan daramatzan eta gure ehun ekonomikoaren zati bat ahuldu duen eraldaketa industrial baten ondorioak bizi ditugu hemen. Egoera horrek erantzun errealistak eskatzen ditu.
Eta erantzun horiek zerbait sakonagoari doaz loturik: eskualdeko harrotasuna berreskuratzeko beharrari, izan ginenarekin berraurkitzeari, izan nahi duguna proiektatzeari.
Eskualde bezala ditugun gaitasunetan berriz sinisteko unea da, egun batean izan genuen indarra berreraikitzeko ilusioa, energia eta gogoa berreskuratzeko unea, etorkizuna ez baita pankartei esker irabazten, ezta etengabe kexatzen ere. Ikasi genuen elkarrizketa eta jarrera eraikitzailea eraginkorragoak direla protesta hutsa baino. Aurrera egiteak entzutea, proposatzea, adostea eta eraikitzea esan nahi du. Horrela bakarrik sortuko ditugu benetako eraldaketak.
Azkenaldian, nire ustez, norabide onean doazen proposamenak ikusi ditut: inbertsioa erakartzea, kalitatezko enplegua sortzea, gure enpresen lehiakortasuna bultzatzea eta askotariko eragileen arteko aliantzak indartzea. Hala ere, zerbait argi badut, etorkizuna ez dela alde bakarretik eraikitzen da. Elkarlana behar da. Eta denok dugu zer ekarria. Gazteriak ere bai.
Belaunaldi prestatua gara, prestakuntzaduna eta konpromisoduna. Baina ez da nahikoa diskurtsoetan hori aitortzea. Eskualdeko foro ekonomiko eta sozialetan modu aktibo eta jarraituan parte hartu ahal izatea da helburua. Benetan uste dut funtsezkoa dela mekanismo egonkorrak sortzea, gure kezkak adierazteko ez ezik, gai garrantzitsuetarako irtenbideak elkarrekin diseinatzeko ere; hala nola, ekonomiaren suspertzea, enplegua eta etxebizitza. Benetako presentzia behar dugu, eragiteko gaitasuna duena.
Aldi berean, Aiaraldeak gero eta ingurune zorrotzagoan lehiakorra izaten jarrai dezan, berrikuntza teknologikoa baino zerbait gehiago behar dugu. Lurraldearekin eta enplegu duinarekin konprometitutako enpresak behar ditugu, eta langile trebatuak, inplikatuak eta aitortuak. Lehen esan dut eta berriro esango dut: lehiakortasuna ez da sostengatzen, oreka hori hausten bada. Gure enpresak eta bertan lan egiten dutenak babestea lehentasun partekatua izan behar da. Horrela bakarrik egokitu ahal izango gara aldaketetara, inor atzean utzi gabe, eta eskualdearentzat etorkizun ekonomiko sendoa ziurtatu ahalko dugu.
Erakunde publikoek, berriz, parean egon behar dute. Prozesu horretan paper aktiboa hartu behar dute: lurzoru industriala erraztuz, ekintzailetza bultzatuz, enpresa proiektu berriak erakarriz eta sortzen den enplegua duina eta egonkorra izan dadin bermatuz. Ekintza instituzionala, gainerako eragileekin koordinatua, funtsezkoa da egungo eta etorkizuneko erronkei benetan erantzungo dien garapen-eredu bat finkatzeko.
Etorkizuna daukan Aiaraldea industrialaren eta jasangarriaren alde elkarrekin arraun egitea ez da desio bat bakarrik. Behar bat da. Eta posible da, erakundeen, enpresen, langileen eta herritarren arteko elkarlana indartzen badugu. Bertan egon beharra daukagu. Etorkizuna gurea ere badelako, eta eraikitzen lagundu behar dugulako.