Oraingoan ere ipuin-bilduma batez hitz egingo dizuet. Honezkero konturatuko zineten ipuinak atsegin ditudala. Halaxe da, bai, eta ez dakit zeini irakurri diodan azkenaldian euskaraz idatzi diren literatur alerik onenak, hain zuzen, ipuinak direla. Iritziak iritzi, nik, behintzat, oso gustura irakurtzen ditut. Dena den, Eider Rodriguezen ipuin hauek banaka irentsi beharrekoak dira, bestela, kontrako eztarritik joateko arriskua dago-eta. Izan ere, liburuko hamabi kontakizunei malaletxe handia darie, eta protagonistek bizi dituzten egoerak ezin mingarriagoak suertatzen zaizkio irakurleari.
Pertsonaiak mugan bizi dira, eta narratzaileak haien alderik krudel eta makurrena erakusten digu, inolako gupidarik gabe. Azken ipuinaren hasieran Elisabeth de Fontenay filosofo frantsesaren aipu hau ageri zaigu: "Sufritzen duen gizaki oro da haragia". Bilduma osoaren espiritua laburbiltzen du aipu horrek, majo sufritzen baitute pertsonaiek; egunerokotasunak planteatzen dizkien argi-ilun eta kontraesanen zurrunbiloan harrapatuta daude. Azken batean, haragia plazer- eta sufrimendu-iturria da, eta Eider Rodriguezek nahiago izan du sufrimenduaren eremutik jo.
Ez dirudi ipuinotan aparteko ezer gertatzen denik, baina azala apur bat zulatuz gero, barrenak gauza asko ezkutatzen dituela konturatuko gara. Kontua da narratzaileak informazio dosi txiki eta neurtuak ematen dizkigula, baina aski direla pertsonaien mamuez jabetzeko. Horra hor, bada, idazlearen estiloaren ezaugarririk aipagarrienetako bat, hitz gutxitan eta egunerokotasunetik abiatuta unibertso narratibo konplexuak eraikitzeko gai delako. Ipuinotan, beraz, esaten ez denak, hau da, narratzaileak ezkutatzen digunak, garrantzi handia du, eta kontakizunak ulertzeko gakoa da. Irakurlea lerro artean irakurtzera behartuta dago.
Eider Rodriguezek sortutako unibertsoei mingostasun tragiko moduko bat darie. Gaur egungo bizimoduaren erretratu gordina egin du, eta erretratu horiek sentsazio gazi-gozoa utziko dute irakurlearengan. Gazia, ipuinek ezinegona eragiten digutelako, ezinbestean; eta gozoa, dotore kontatuak daudelako.
Atzamar-punta jostorratzaz zulatzean nola, halako ziztada eragingo digute gogo-barrenean hamabi ipuin hauek