Fermin Muguruza benetan urduria da, ez daki geldirik egoten. Nik uste proiektu desberdinetan egotea berarentzat premia bat dela. Inoiz ez da konforme egon lortutako arrakasta batekin eta zerbait berri egiteari ekin izan dio beti. Zinemarekin bere harremana ez da guarko kontu bat; baina 2018an “Black is Beltza” ekoiztu zuen arte, dokumentalekin izan zuen harremana eta ez, ordea, bestelako generotan txertatzen diren proeiktuekin. Urte hartan ekin zion animazioari, gopaipazteko moduko emaitzekin nire ustetan. Gaurkoan gomendatu behar dizuedan pleikula “Black is Beltza II: Ainhoa” (2022) da, non 2018ko lanean zabalduriko bideari eusten dion.
Pelikula honetan Irungo artistak animazio klasikoari heltzen dio, kontatzen dituen gertateretako garaian erabiltzen zena, erabaki zuzena hortaz. Oso proiektu pertsonala da eta honek, jakina, balizko ikusle-kopurua murriztuko du seguruenik, baina benetan merezi duen pelikula baten aurrean gaude. Duda barik, kontatzen diren gertaeretako garaia bizi izanak filmaz goatzea errazten du, baina ez da ezinbesteko baldintza. Gure aurrean agertzen den obrak badu kalitate nahikoa edonok gozatu ederra izateko. Estiloaren aldetik, indargune asko barnebiltzen du Muguruzaren lanak, hala nola, planifikazio eraginkorra, irudi indartsuak, muntaia adimentsua… denak dira elementu klabe ikuslea besaulkian iltzaturik mantentzeko.