Aste honetan, Laudio herrian jaiotako Estibaliz Urresolaren aurreneko film luzea nahi dizuet gomedatu, zein eta “20.000 especies de abejas” (2023) izenekoa alegia. Onarpen handia jasotzen ari den lana dugu hau; era natural batean, dotorezi handiz gainera, oso konplexua den gai bat jorratzen duena. Aktoreei espazioa emanez, Estibaliz Urresolak plano nahiko luzeak erabiltzen ditu, non. kamera xuabeki mugituz, pelikulari jariakortasun handia ematen dion. Nire kasuan behintzat, zinta honetan denak funtzionatzen du, bai eta erabiltzen diren metaforek ere.
Pertsonen nortasunaren eraikina eta hazkundea liraintasunez garatzen du lan estimagarri honek. Transexualitateak, bestalde, narrazio konplexu honen haria eratzen du, ikuslearengan gerora sakontasunez hausnartzeko kontzeptuak iltzatuz. Eskertzeko moduko zinta da hau, nire aburuz behinik behin, behin ikusita denbora luzez buruan geratzen den lana baita.
Estreinako pelikula izanez, Estibalizek heldutasun profesional oso handia erakutsi du. Antzezleen aldetik, gainera, oso lan txukunak lortu ditu, oso pertsona eskuzabala dela erakutsiz.
Nabarmentzeko moduko jardun asko dauden arren, Patricia López Arnaiz eta Sofía Oteroren karakterizazioak nahi nituzke azpimarratu. Sarituak ari dira izaten, bestalde, baina igortzen duten egia kontuan izanik, ez da harritzekoa.