Aste honetan Netflixen estreinatu den pelikula bat nahi dizuet gomendatu, “El Conde” (2023) Pablo Larraín zinemagile txiletarraren azken pelikula, alegia. Nire ustetan, lan honetan Larraínek hautu zuzen batzuk egiten ditu, hala nola, zinta zuribeltzean errodatzea, filmari dotoretasun eta klasikotasun moduko bat ematen diona edota planteatzen duen metafora, non diktadore bat banpiro bezala azaltzen zaigun. Bestalde, nire iritziz noski, zinemagile txiletarrak errodatzen du oso ondo, planifikazio ezin dotoreago erabiliz, kamera-mugimendu doituak eginez eta, esan gabe doa, pelikularen hasieran pantailaratzen duen girotze lan izugarria erakutsiz.
Zinta honek azken Veneziako Mostran sari bat eskuratu du, gidoirik onena saritzen duena, zehazki esanda. Larraínen filmografian badago, nire iritzi apalean, beste pelikula interesgarri bat: “El Club” (2015).
Film honek mahaigineratzen duen hipotesi ausarta, argituko ez dudana, ederto batean defendatzen dute pantaila erraldoian agertzen diren aktore eraginkorrak. Jaime Vadell aktore eta zuzendari txiletarrak karakterizazio zoragarria burutzen du, nabarmentzeko moduko jarduna da baita, bestalde, Paula Luchsingerrena. Orokorrean, aktoreek egiten duten lan ederrak sinesgarritasuna emanten dio nahiko ezohikoa den zinta honi.