Aste honetan, Jaione Camborda Donostia hirian jaio eta Galizian bizi den zuzendariaren bigarren lana nahi dizuet gomendatu, zein eta “O Corno” (2023) izenekoa. Zinema kontenplatiboa eskaintzen duen proposamena dugu hau, non gertakaerak ahalik eta modu naturalean erakusten diren. Proposamen nahiko gordina da eta, zenbait unetan, nahiko gogorra ere bai. Zinemagilea proposatzen digun esperientzia zakar honetan ahalik eta filtro gutxien ipintzen saiatu da. Honek, duda barik, merito handia du, baina gerta daiteke edonorentzako proposamena ez izatea.
Aipatu bezala, Jaione ez da ibilbide luzeko zinemagilea. Film luzeak kenduta, beste lau dokumental labur ditu buruturik. Hala eta guztiz ere, 2015ean errodatzen hasi zen zuzendariak lortu izan du Donostiako zinemaldiaren azken edizioan sari nagusia irabaztea, batere txarto ez dagoena.
Tankera honetako proposamen batean, funtsezkoa da jardun egokia zertzen duten aktoreak izatea. Zorionez, kasu honetan, ezinbesteko premisa hori betetzen da. Antzezle guztiek sinesgarritasun handia igortzen dute haien karakterizazioen bidez. Bereziki nabarmentzeko modukoa da Janet Novásen kasua, zeren eta dantza bezalako displina batetik antzezpenera egin duen jauzia ezin hobeto burutu baitu.