Aste honetan, Zaragoza hirian jaio zen Javier Macipe zinemagilearen lehen film luzea nahi dizuet gomendatu: “La Estrella Azul” (2023) izenekoa. Proposamen nahiko berezia dugu hau. Alde batetik, musiko baten bizitzaren tarterik garrantzitsuena kontatzen digu, hainbat unetan dokumental baten antza handia hartzen duelarik. Beste alde batetik, ordea, dokumental batean inolaz ere ikusiko ez genituzkeen elementu batzuk agertzen dira; originaltasuna ezezik, nortasun berezia ere ematen diona.
Macipek helarazten digun istorio honetan gai desberdinak jorratzeko elementu oso bereizgarriak erabiltzen ditu, konplexurik gabe gainera, ibilbide laburra duen profesional batengan oso arrunta ez dena. Horiei esker, baina, sari batzuk eskuratu egin ditu, tartean bi Goya sari, zuzendari berri onena eta gizonezko aktore berri onena premiatzen dutenak, alegia, berak eta Pepe Lorentek irabaziak.
Kontakizunaren erritmoa, bestalde, oso egokia da. Egia da lana ez dela bereziki luzea, baina oso azkar pasatzen da eta ikuslearen interesa ez da inoiz gutxitzen. Pantaila erraldoian erakusten digutena batzuetan atsegina ez den arren, ikuslearen esperientzia beti da eskertzeko modukoa. Aurrean dugun horri egia dario eta hori ez da ahuntzaren gauerdiko estula, ez horixe!