Aste honetan, Wes Anderson Houston hirian jaio zen zinemagilearen azken pelikula nahi dizuet gomendatu. Zein eta “The Phoenician Scheme” (2025) izenekoa, alegia.
Andersonen lana dela ezin da ukatu, artistaren nolakotasun batzuk oso agerikoak direlako. Hala eta guztiz ere, baliteke bere pelikulen artean azken hau hain pertsonala ez izatea. Gidoiak, ohi bezala, erabat zentzugabea den istorio bat naturaltasun osoz kontatzen digu. Bestalde, aktoreen karakterizazioak beti bezain neutroak dira, baita oso kontu harrigarriak antzezten dituztenean ere. Dekoratuak, normalean egiten duen bezala, nabaritzeko moduan daude eginda, pertsonaien makilajea ere oso agerikoa izaten da. Horiek denak zinemagile honen lana horren pertsonala egiten duten ezaugarriak dira; ezin, hortaz, ezer txarrik leporatu zinta honi horren harira.
Nire kasu pertsonalean, Wes Andersonen ekoizpenak gustuko izanda ere, oraingo honetan kontatu nahi didan istorioan ez naiz sartu. Ez dago objektiboki ezer gustuko ez dudana, baina kontatzen didanarekiko interesa ez da inongo momentutan pizten.
Zuzendariaren aurreko zenbait lan izugarri onak iruditu zaizkit, hala nola, “Fantastic Mr. Fox” (2009) “Moonrise Kingdom” (2012) edo “The Grand Budapest Hotel” (2014).
Ohi bezala, bere azken film honetan ere aktoreen zerrenda zoragarria lortu du, guztien gainetik Benicio del Tororen jardun egokia azpimarratuz, Mia Threapletonena ahaztu gabe.