Aste honetan, Alauda Ruiz de Azúa Barakaldo hiriko zinemagilearen azken pelikula nahi dizuet gomendatu; zein eta “Los Domingos” (2025) izenekoa, alegia.
Egia da, nire ustetan behinik behin, arteak ikusle-entzulearengan emozioren bat eragin behar duela benetan handia izateko, berataz gozatzen ari den pertsonarentzat sikeran. Baina, edonola ere, zinema bezalako arte batek baditu, objektiboki hitz eginda, hizkuntza bat den aldetik, kalitatea definitzen dituzten alderdi batzuk. Dela gidoiaren kalitatea, dela planoen konposizio edota sekuentsia logikoa, dela antzezleen interpretazioa… eta horrela beste hainbat aspektuekin jarraitu ahal izango genuke. Bada, Alaudaren azken lan honetan atal horiek guztiak egokiak dira, hau da, denak dira kalitatezkoak eta, hortaz, ezin da zinta eskasa denik esan. Nire kasuan, esan behar dut filmak jorratzen duen gaiak hotz uzti nauen arren, ez naizela inongo momentutan aspertu eta obra handi bat ikusi dudalako sentsazioarekin irten naizela zinema-aretotik, gutxi ez dena.
“Cinco Lobitos” (2022) proposamen interesgarria burutu zuen zuzendariaren azken lan honek Donostiako zinemaldiko urrezko mazkorra eskuratu berri du, kontuan hartzekoa dena.
Baina, pelikula honetan zerbait zinez bikaina iruditu bazait, zerbait hori Patricia López Arnaiz aktore izugarriaren karakterizazioa izan da. Nik uste dut ezin daitekeela hobeto egin. Berak gorpuzten duen pertsonaia sinisten dut une oro, garatzen duen erregistro handiko alderdi guztietan.