Aste honetan, Mexikoko Guadalajara hirian jaio zen Guillermo del Toro zinemagilearen azken lana nahi dizuet gomendatu; zein eta “Frankenstein” (2025) izenekoa, alegia.
Nire uste apalean, ez dira gutxi pelikula honek dituen indarguneak. Hasteko, del Tororen horren propioa den indar bisual erakargarria dugu zintaren adierasgarri. Ez dira, ordea, hortxe amaitzen begientzako ikuskizun eder honen bertuteak, ez horixe! Filmaren hasiera ezin egokiagoa da, ez du zalantzarako biderik uzten, Guillermo del Tororen pelikula bat ari gara ikusten. Oso pertsona gutxirekin gertatzen da hori, artista horiei buruz oso ondo hitz egiten duena. Eta gainera, amaitzeko, oinarritzat duen eleberriarekiko oso fidela da egokitzapen hau, bere aldeko beste puntu bat.
Nioen bezala, hasiera borobila da, hasiera horren egitura filmikoa nabarmentzeko modukoa iruditzen zait. Hasten den unean ikusleari informazioa falta zaio, pantailan dauden pertsona gehienei gertatzen zaien bezala, eta horrek bidea ematen du istoria bi ikuspegi desberdinetatik kontatzeko: zientzialariarena, batetik, eta sortu zuen kreaturarena, bestetik. Honek guztiak kontakizuna borobiltzen du, nire ustez behintzat. Pertsonaiak gainera oso ondo daude garatuta, haien konplexutasuna begien bistatik galdu barik.
Hitz batez, benetan merezi duen lan baten aurrean gaude, pena bakarra pantaila erraldoian ikusteko aukerarik apenas ez dela egon. Lastima!