Oslon bizi zara orain, nola bukatu duzu Norvegian?
Norvegiak badauzka diru-laguntza ugari arteari dagokionez. Nik harreman pilo bat nuen hor eta aldaketa gura nuen. Hori baino lehen bolada batean bizi izan nintzen Ingalaterran. Jadanik 20 urte eman ditut atzerrian.
Zer nolako bizimodua duzu Oslon?
Nagusiki zinemara eta musikara bideratzen dut nire denbora. Oslok aukera asko ematen ditu, arte galeria mordoa eta musika esperimentaleko giro indartsua. Ingalaterran, dena den, musika giro anitzagoa eta interesgarriagoa dago.
Nola hasi zinen musikan zein zineman? Zein erreferente dituzu?
Nire familiak musika tradizio handia dauka. Aita musikaria zen eta musika klasikoa sortu zuen, baita esperimentala ere eta Bilboko rock taldeetan jotzen zuen 1970eko hamarkadan. Nire aitona eta bi lehengusu ere musikariak dira eta hainbat taldetan jo dute.
Nire aldetik, zenbait disko kaleratu ditut Ggghost Townnn (garage rock), Obsolete Models (post-punk), eta Soaps (synthpop/shoegaze) taldeekin eta nire kabuz Iosu Vakerizzo (esperimentala) norvegiar eta ingeles disketxe txikiekin; Number4door, Etch Wear eta Party´s Over. Zinemari begira, bada zerbait txikia nintzenetik egin nahi nuena. Horregatik ikasi nuen Zinema Zuzendaritza Ingalaterrako Unibertsitatean. Oso gogoko dut 1960eko hamarkadako zinema europarra. Itxuraz, pelikula zaharrak izan daitezke, baina garai horretako film batzuk gaur egiten diren gehienak baino originalagoak dira. Godard, Bergman, Chytilova, Antonioni, Tarkovsky, Paradjanov, Pasolini, Makavejev, Teshigahara... zinemari buruz ari naiz. Zinema garaikideari dagokionez, nire gogokoenak Mandico eta Eggers dira.
Zure azkenengo filma Life in the XXI century izan da, zer nolako ibilbidea egin du?
Nire filmak hasi berri du bere ibilbidea jaialdietan. Wasteland Film Festivalen aurkeztu berri da, Californian, eta hilabete gutxi barru Sans Raisonen egongo da, Parisen. Jaialdi gehiagoren interesaren zain gaude. 41 minutuko filma da eta Norvegian dago grabatuta. Bularrean tentakulua duen gizonezko bati buruzkoa da, eta bizitza modernoaren alde arrotzenak jorratzen ditu. Film surrealista samarra da eta Txekiako 60ko hamarkadako eragina du, David Cronenberg eta John Watersen ukituekin.
Zein musika genero lantzen dituzu?
Musika alternatibo ugari egin dut: rock garage, post-punk, shoegaze, dreampop, esperimentala, soinu bandak... Horrelako kontuak. Osloko publikoa oso ohituta dago sormen abangoardistara, musikan, zein artean eta zineman.
Nire kontzertuek beti izan dute harrera beroa. Norvegian, Suedian, Danimarkan, Ingalaterran edota Irlandan jo dut, nahikoa mugitzen naiz eta nire musika gutxiengoarentzat bada ere, beti topatzen ditut entzuleak.