Zerk ekarri zintuen Burkina Fasotik Laudiora?
Pixka bat arraroa da. Ni gobernuz kanpoko erakunde batean ari nintzen lanean. Nire emaztea, Ixone, Arquitectos Sin Fronteras erakundearekin joan zen bertara lanera, nekazaritza-eskola bat eraiki behar zuten Burkina Fason.
Lan egin ahal izateko herrialdeko erakunde baten laguntza behar zuten. Niri egokitu zitzaidan Arquitectos Sin Fronteraseko lantaldearekin aritzea. Horrela ezagutu nuen nire emaztea, eta horrek ekarri nau Burkina Fasotik Euskal Herrira.
Zertaz arduratzen zinen zu lan egiten zenuen gobernuz kanpoko erakundea?
Azpiegiturak eraikitzeaz eta nekazal eremuan laguntzeaz arduratzen ginen nagusiki. Errepide eta bideak eraikitzen genituen, baina, batez ere, ikastetxeak eraikitzen genituen. Izan ere, hezkuntzan gabezia handia dago Burkina Fason.
Nola gogoratzen dituzu zure lehenengo urteak Euskal Herrian?
Aldaketa izugarria da, brutala. Etxebizitzek atentzioa ematen deitzen zidaten, oso altuak dira. Bizitza orokorrean oso deigarria zitzaidan. Ikusten nuen mundu guztiak denetarik zuela. Nire jatorrizko herria Arbolle departamentuan zegoen, eta bertan ez zegoen ezer.
Lehenengo urtean nuen zailtasunik handiena hizkuntza zen. Nik frantsesez egiten nuen bakarrik, eta Ixonerekin komunikatu ahal nintzen soilik. Pixkat bakarrik nengoen zentzu horretan.
Aitortu behar dut nire aita-amaginarrebek asko lagundu nindutela. Burkina Fasotik iritsi nintzenerako HHEn izena emanda nengoen. Gaztelania ikasi nuen bertan. Oso lurreratze erraza izan nuen. Beste batzuek ez dute hainbesteko erraztasunik. Nire emaztearen familian bat gehiago bezala hartu naute lehenengo momentutik.
10 urte igaro dira Burkina Fasotik etorri zinenetik. Aldatu da zure ikuspuntua?
Ohituagoa nago orain hotza jasatera (barreak). Eguneroko bizitzara ere moldatu naiz. Euskara ikasten ari naiz poliki-poliki. Bi seme alaba ditugu, eta orain ulertu egiten dut euskaraz hitz egiten dutenean, baina erantzuteko zailtasunak ditut oraindik. Idatzitako hitzak ere ulertzen ditut, eta telebistan entzuten ditudanak.
Oztopoak ere aurkituko zenituen bidean.
Nik neuk arrazismoa pairatu dut azalean. XXI. mendean gaude, aurrera egin beharra dugu guztiok. Kaletik noanean behin baino gehiagotan ikusi ditut begirada arraroak, emakume batek boltsoa estutzea lapurtuko diodalakoan, haurren batek nik ikutu dudan pilota hartu nahi ez izatea… Ezagutzen ditut egoera latzagoak igaro dituztenak ere. Ezin dugu jendea desberdin tratatu azalaren koloreagatik. Baina, orokorrean, gauza positibo gehiago jaso ditut negatiboak baino. Laudioko auzokide sentitzen naiz, babestua nago hemen.
Faltan sumatzen duzu Burkina Faso?
2013an bertatik alde egin nuenetik hiruzpalau aldiz egon gara bertan, azken aldia 2019an. Harremana mantentzen dut egunero bertako familiarekin, baina, batez ere gaztetako lagunak ditut faltan. Hemen ere baditut lagunak, baina, betiko horiek ditut faltan. Baita amaren sukaldea ere.