Elkarte batean aritzen zara, nolakoa da?
Estatu espainiarrean dagoen elkartea da, Bularreko Minbizi Metastasikoaren Elkartea. Sortu zen emakume batzuek Facebooken sartu zirelako, bularreko minbiziari lotuta. Edonola ere, metastasi hitza erabiltzen hasi zirenean, beste emakumezkoek ekin zioten taldea uzteari, ez zirelako eroso sentitzen.
Orduan euren kabuz Facebook kontu propioa egin zuten bularreko minbizi metastasikoari buruzkoa. Gero emakume pilo sartu zenez, elkartea sortu zuten. Herrialdeko Whatsapp taldeak ditugu eta horrela komunikatzen gara eta ahal ditugun ekintzak burutu ditzazkegu.
“Errutina berria topatu behar dut bizitzari zentzua emateko”
Zein da bularreko minbizi metastasikoaren berezitasuna?
Egun bularreko minbizia %80an sendatzen da, baina %30ek ikusten du minbizia itzultzen dela metastasi moduan. Hau da, gorputzeko beste atal batean agertzen dela: burua, hezurrak, birikiak… Momentu honetan gaixotasunak ez dauka sendabiderik, soilik tratamendu batzuk, mugatuak, eta bukatzen direnean, zorte ona baduzu, entseguak daude bizitza luzatzeko.
Estatistikek esaten dute bost urteko bizitza itxaropena duela gaixoak, batzuek gehiago, beste batzuek gutxiago.
Kontua da askotan bular minbizia gainditu duen emakume batek ez duela, neurri batean, ikusi nahi beste alde hau. Apur bat ezkutatuta gaude.
Bularreko minbiziaren kasuan “ospatu” da gehiengo zabalak gainditzen duela, baina hau ez da horrenbeste aipatzen.
Guretzat urria oso hilabete gogorra da. Hilabete arrosa deitzen diote eta ospatu da. Ikusgarritasuna ematen zaio, baina sendatzen denari. Beti ere kontuan hartuta hamar urteren ondoren berriro ager daitekela minbizia.
Hala ere, kanpaina gehienetan ez dugu gure burua islatuta ikusten. Esaterako, agertzen dira emakumeak telebistan zapiarekin, baina izugarri politak eta tratamenduan dagoen edozein pertsona ez dago horrela, ez dauka aurpegi polit hori, ez ilerik buruan.
Beste batzuekin bai, baina normalean ez dira hain grafikoak izaten. Horrez gain, enpresek gai honi lotuta egiten dituzten kanpainetan ondo erreparatu behar zaio zertara bideratzen duten dirua. Dohaintzekin gauza bera, jakin beharra dago zer gertatzen den diru horrekin, maiz publizitatea baino ez da. Horrek haserretzen gaitu.
Bular mimbizi metastasikoari buruz oso gutxi hitz egiten da hilabete honetan. Aurten zerbait gehiago ikusi dugu. Adibidez, Madrilen Sol metro geltokian dagoen "M" handi hori kendu zuten, bularreko minbizia aipatzen denean metastasikoa ahazten dela adierazteko. Kendutako "M" hori metastasikoa adierazi nahi zuen.
“Lehen diagnostikoaren ondoren pentsatu nuen hilko nintzela, eta bigarrena agertu zenean, dudarik ez nuen”
Zuk nola jakin zenuen zure diagnostikoa?
Nik banekien zer zen bularreko minbizi metastasikoa, hortaz, beldur nintzen eta ez nuen ikusi nahi, beste hainbat emakumeren moduan. Diagnosia oso zaila eta gogorra da. Nire kasuan, bularreko minbizia sendatu eta urtebetera jakin izan nuen. Txarto sentitzen nintzen eta esaten zidaten antsietatea zela, baina banekien zerbait nuela.
Azkenean, tematu nintzen, probak egin zizkidaten eta metastasia nuen buruan. Esan zidatenean buruan zela, okerrena espero nuen. Izan ere, beste gaixotasun kide batzuk ikusten badituzu, hezurretan edo beste atal batzuetan dute eta gutxi gorabehera aurrera egiten dute, baina buruak gorputza kontrolatzen du. Ondorioak geratu zaizkit eta hasieran pentsatu nuen, minbiziak aurrera eginez gero, agur esan beharko nuela. Oso denbora gutxian nabaritu nuen okerrera egiten zuela eta oso beldurtuta egon nintzen. Tratamenduaren bizitza ostean geldirik dago eta bizitzen saiatzen naiz.
Ezin dut lanik egin eta dena hankaz gora daukat. Errutina berria topatu behar dut bizitzari zentzua emateko, 39 urte baititut eta ezin dut bizitza arrunta egin.
Nolakoa da elkartean zuen arteko harremana?
Duela urtebete eta erdi nabil elkartean eta hasieran pilo lagundu ninduten. Izan ere, lehen diagnostikoaren ondoren pentsatu nuen hilko nintzela, eta bigarrena agertu zenean, dudarik ez nuen. Gero hitz egin nuen elkarteko kideekin eta urteak daramatzate batzuek diagnostikatuta.
Egia da hurbilago ikusten duzula heriotza, kontzienteagoa zara, eta denbora gutxian hel daiteke. Ez dakizu zenbat denbora izango den, batzuentzat bi urte, besteentzat bost edo hamar. Dena da estatistika eta bakoitzaren gorputza.
Elkartean ezagutu dut jendea denbora luze daramana diagnostikoarekin eta horrek laguntzen du. Adiskideak ere egin ditut eta, arazoren bat izanez gero, haiengana jotzen dut. Gehienbat beteranoentzako galderak dira.
Elkartearekin oso bakarrik sentitzen zara egunerokoan, hortaz, elkarterik gabe eromena litzateke.