Emakumeok* planto egin genien atzo gure eguneroko lanei, zaintza ardurei eta kontsumoari. Heteropatriarkatu kapitalista eustetik haustera igarotzeko lehen pauso kolektiboa izan zen greba feminista, bizitzak erdigunean jartzekoa. Mugikorrean, memorian eta historian geratu dira grabatuta atzoko irudiak eta pilatutako indarra: 364 egunetarako babes eta aldarri mugagabea.
Barrenean iltzatu zaizkit 24 orduko grebako zenbait momentu: Artziniegako Nagore garraiolariak Urduñako mobilizazioari kamioiarekin irekitako bidea, Urduñarrek historia irakurtzeko emakumeen lorpenez plazan osatutako erakusketa, Aiarako elkarteetako andreek eskuz esku josi eta osatutako sareak, arratsaldez munduko emakumeekin antolatutako dantza saioak, objektutzat gaituen kontsumo eredua salatzeko Eroskin egindako ekimenak, familia zein etxearen zaintzari uko eginda kalean elkartutako amama, ama eta biloben besarkada eta oihuak... Orozkoko zebrabideek argi diote: “emakume batek pausoa ematen duenero guztiok egiten dugu aurrera”.
Halaber, ez ditut ahaztuko kalean bizitako une hauek: 8 urteko neskatilek lapikoak astintzen sistema heteropatriarkatu kapitalistari emandako zartadak, eguerdian euren murala sortu eta manifestazioko lehen lerroan joateko euren eskaera eta erabakia, bazkarira gurpildun aulkian jaitsi eta “eskerrik asko amama” esan zion ume grebalariaren aitortza, neska gazteek Euskal Herrian eraildako emakumeei su gorritan eskainitako omenaldia... Ez dira alperrik izan lehengo -eta oraingo- sorginen erratzak.
Mugimendu Feministaren eskutik, gogoetarako eta historiarako lekuko asko utzi ditu 2019ko martxoaren 8ak, inoiz baino saretu eta indartsuago gainera. Greba feminista bukatu da. Hau hasi baino ez da egin. Lekuko baino, ardurak banatu eta bidelagun izateko garaia da.