“Pertsonak ondo (edo hobeto) sentitu daitezen laguntzeak ondo sentiarazten nau. Eta nire lana gogoko dut, zaintzea gogoko dut, sufritzen duten horiei bizi kalitatea hobetzen laguntzea”. “Umeekin egotea, entzutea, hezkuntza prozesuaren parte izatea da nire lanaren alderik politena”. Ezkutuan eta aitortzarik gabeko zaintza lanaz harro hitz egiten duzue. Zaintzea zeinen ederra den gogorarazten diguzue berriz ere, inoiz jakin izan bagenuen behintzat.
Harrotasunez bai, baina kezkaz ere, frustrazioz, nekatuta, minduta aritzen zarete. Zaintza lanek eragin dizueten min fisikoarengatik, eta baita sistema kapitalista patriarkal honek zaintzarekiko duen mesprezuak eragin dizuen min psikologikoarengatik.
Asteburu honetan Aiaraldeako kaleetan entzun ditugu zaintza sektoreko hainbat eremutan diharduten emakumeen errelatoak. Hunkigarriak eta kezkagarriak.
Alde batetik, zaintzeko eskaintzen zaizuen baliabide faltagatik: denbora murriztua, erritmo biziak, segurtasun eza, baita material eta inbertsio falta. Eta bestetik, lanpostuetan bizi dituzuen egoera prekarioengatik: behin-behinekotasun tasa altuak, txandakatzea, kualifikazio eta ordainsari-maila baxua, besteak beste. Honek guztiak agerian uzten ditu zaintzaren aitorpen sozial eta profesional falta, gero eta konplexuagoak diren egoerei erantzuteko prestakuntzarik eza, edota norberaren eta lanaren mailaz igotzeko aukera falta.
Errealitate gordina bizi da Aiaraldeako erresidentzietan, eskoletako jantokietan, etxez etxeko langileen zerbitzuan, baita garbiketa sektorean ere. Sektore feminizatuak denak, bazterrekoak, sistema honetan ezkutukoak, baina gure gizartean funtsezkoak.
Esandakoak entzun eta gero, emakume hauen umiltasunak liluratu gaitu gu. Izan ere, zer aldarrikatzen duzuen galdetzen zaizuenean: “denbora” diozue. Zaintzeko, ume zein heldu bakoitzaren erritmoak errespetatzeko, eta behar fisiologikoez harago pertsonak modu integralagoan artatzeko denbora. Zaintzea ere entzutetik, ulertzetik eta konfiantzazko harremanak garatzetik asko duelako.
Baina gu nekatu gara, eta uste dugu badela garaia emakume eta herritar bezala eskatzetik exigitzera igarotzeko. Herritar bezala dagozkigun eskubideak bete daitezen nahi dugu, eta dagokienei erantzukizuna har dezaten eskatu.
Azken garaiotan suertatzen ari den zaintzen pribatizazio prozesuen aurrean sistema publiko eta komunitarioaren beharra exigitzen dugu. GUZTION zaintza beharrak kalitatez asetuko dituena. Eta ez genituzke onartu behar sistema publikoa pribatua baino hobea dela diotenen diskurtso konformistak. Hobea izateaz gain, kalitatezkoa ere izan behar duelako. Guztientzat, hurbila eta duina. Eta gure zaintza beharrekin negozioa egin nahi duten enpresa pribatuek eskaini dezatela maila honetatik gorako zerbitzua! Gure bizitzekin negozioa egin nahi dutenek aurrez aurre aurkituko gaituzte!
Hautsi dezagun herritar autonomo eta independentearen mitoa. Denok behar(ko) dugu zainduak izan gure bizitzan zehar. Aiaraldean ere eman dezagun pausu bat aurrera zaintzen demokratizaziorantz, aitortza politiko-sozialerantz, zaintzen banaketa justurantz eta zaintzaileen baldintza duinak lortzeko biderantz. ZAINDU DITZAGUN ZAINTZEN GAITUZTENAK!
SOS AIARALDEA, SOS ZAINTZAILEAK.
Ludi Temiño, Leire Sanjurjo, Maddi Isasi eta Maider Urtaran