Durangoko Azoka kulturaren plaza bihurtu denetik, liburu eta disko berrienak erosteko lekua ez ezik, sortzaileen eta artisten erakusleiho paregabea da Landako gunea. Szenatokia ez dago Landakon bertan, kale artetik eta ibaia zeharkatuz iritsiko gara gune horretara, San Agustin kulturgunean. Arte eszenikoen eremua da eta, Azoka martxan egon den artean, makina bat antzezlan eskaini dute han, gehienak formatu laburrean.
Denak ezin ikusi, eta larunbat eguerdian saio bikoitza egitea erabaki dugu, mikroantzerkiari eskainitako maratoiak eman digun aukerari esker. Kontrastea dakarkio programazioak publikoari: Lehenengo, Sarean kateatuak, pieza bizkorra, erritmo bizikoa, koloretsua. Ondoren, Takoidun zapata gorria, antzezlan ilun eta malenkoniatsua.
2016an Poltsiko Antzerkiaren lehiaketako lehenengo saria irabazi zuenetik, hainbat formatutan eman dute Sarean kateatuak: 40 minutuko antzezlana izan zen hasieran, ordubetera luzatu zuten gero, orain interneteko websail ere bada –www.nomofobikak.eus webgunen ikusgai daude sei kapituluak–. Durangon, 20 minutuko pieza laburtua eskaini zuten Belen Cruz, Amaia Lizarralde eta Olatz Beobide aktoreek.
Ileorde berde deigarrien eta atrezzo xumearen laguntza baino ez zuten behar izan publikoari saio entretenigarria eskaintzeko. Erritmo bizian, esketx erako zenbait eszena taularatu zituzten, gaur gaurkoa den gaiaren inguruan: Sakelako telefonoaren menpe dago gizartea, uneoro konektatuta egoteko beharra du. Sakelakoari lotuta bizitzearen zentzugabekeria agerian uzten du antzezlanak.
Ondoren, iluntasunak hartu zuen San Agustingo oholtza. Pablo Ibarluzeak zuzendutako Takoidun zapata gorria lanak kostaldeko herri kresaltsu bateko taberna zulo ilunera eraman gintuen, hango hiru pertsonaiaren eguneroko errutina errepikakor eta esperantza gabekora. Narratzailearen ahots pausatuak protagonisten asmo zapuztuetan eta amets ezinezkoetan barrena bidea egin ahala, hiruren patuak elkarri lotzen joan zitzaizkion, pixkanaka.
Gidoi sendoa lagun, asko iradokitzen duten antzezlan horietakoa da Takoidun zapata gorria. Argiarekin, musikarekin eta gorputzen mugimenduekin sortutako atmosferak beste garai bateko kontakizunetara eraman gintuen, azalean kresala sumatzera iritsi ginen ia. Publikoak txintik ez zuen atera antzezlan osoan, baina amaieran txalo zaparradaz saritu zuen Mikel Ayllon, Jabi de la Ydalga, Haizea Paris eta Igor Arzuaga aktoreen lana. Euskal antzerkigintza oparoa eta askotarikoa dela erakutsi zigun Szenatokiko antzezlan laburren maratoiko lagin bikoitzak.
