Beti gorroto izan ditut igandeak.
Kaosetik ihes egiteko egun horiek.
Gelditzeko,
arnasa lasai hartzeko,
buruarekin bakardadean solasean aritzeko
egun bitxi horiek.
Egindako bideari erreparatzeko,
egiteko dugunari buruz hausnartzeko,
gure existentzia kolokan jartzeko
egun bitxi horiek.
Igandeak.
Hain errez galtzen gara bidean,
hain triste eta baketsu bizi gara inertziaren menpeko,
korrontearen biktima,
sistemaren baitan.
Kaosaren melodian murgilduta,
leku batetik bestera korrika,
egin, egin eta egin,
gelditzeko tarterik gabe,
pentsatzeko tarterik gabe.
Eta orduantxe heltzen dira igandeak,
oasi baten modukoak,
lasaiak,
baketsuak,
goibelak akaso.
Bizitza kolokan jartzeko egunak dira igandeak,
gure buruaz eraiki dugunetik ihes egitekoak,
dena birpentsatzekoak,
bizitzari bigarren aukera bat ematekoak.
Egin dugun eta egin gaituen bidea psikoanalizatu
eta bide berriak esploratzeko egunak.
Beldurgarriak dira igandeak.
Beldurgarria gure bizitzari erreparatzea,
eraiki dugunaz ohartaraztea,
hau kolokan jartzea.
Zein arin nahi ditugun berriro astelehenak,
barneko oihartzunak baretu,
eta logika arinera bueltatzekoak.
Azkenaldi honek baina,
astelehenak lapurtu dizkigu,
bai eta asteazken, ostiral zein astearteak ere.
Are gehiago larunbatak.
Pausatzera behartu gaitu.
Ez ote dira ba bihurtu,
azken bolada honetan,
astegun guztiak
apur bat igande?
Olerki hau Astegun Buruzurietako Ajeak kontakizun segidako VII. atala da.
