Patronalaren estrategiak helburu argi bat du: erreformei ahalik eta zuku gehien ateratzea etekinak ugaltzeko, pobretutako lan-baldintzen kontura. Legeak honetarako eskaintzen dituen abantailen artean negoziazio kolektiboaren estatalizazioa dago.
Horretarako bidea erraza da: patronalak hitzarmenen negoziazioa blokeatzen du beren iraunaldia gal dezaten; aski du denbora igarotzen uztea hitzarmen estatalak indarrean sar daitezen, eta hauek askoz okerragoak dira.
Bestalde, badirudi Eusko Jaurlaritzari ez zaizkiola bat ere axola estatalizazio estrategiaren eragin lazgarriak.
Estatuko sindikatuek eta CEOEk erabaki dute probintziako sektore-negoziazioa deuseztatu edo hustu egingo dutela. Azken hilabetetako adibide batzuk dira: Ostalaritza sektorerako Lan-Akordioak, Madrilen sinatutako Sukaldaritza Hitzarmena, Lorezaintza Hitzarmena, Ile-apaindegietako Hitzarmena, Drogeria, lurrindegi eta belar dendetako Hitzarmena, Estatuko Merkataritzarako Akordio Markoa edota Metalgintzako Hitzarmen estatala, besteak beste.
Madrilen Zapateroren erreformaz baliatzen dira eragozteko euskal gehiengo sindikalek erabakitzea non eta zer negoziatu nahi duten.
Alternatiba badago.