Aurreko udazkenean, Nepalen trekking bat egiten ari ginela, egundoko ekaitzak harrapatu gintuen. Aurki ohartu ginen babesa bilatu ezean guztiz blai amaituko genuela, beraz, etxetxo bat ikusi eta aterpe bila sartu ginen. “Excuse me. Posible?”. Barruan 7 urteko neskato bat. Harrituta, gertatzen zena ikustera irten zen. Gu hiru ginen, motxilatzar, jaka, euritako eta guzti. Irribarre batekin erantzun eta aulki bat atera zigun. Gero bere aterkia hartu eta kanpoko iturrian harrikoa egiten hasi zen, airotasunez. Etxetik orduan negar batzuk entzun ziren eta neskatoa arrapaladan sartu zen. Bi urteko neba lasaitu eta atean eseri zuen, harrikoa amaitzen zuen bitartean. Tarteka irribarrea botatzen zigun etxetik aho bete hortz begiratzen genuen lau begi pareoi. Amaitu ostean etxera sartu eta sehaskatik beste ahizpa txikiagoa hartu zuen. Kanpoan euria barra-barra ari zela, hiru neba-arrebekin egon ginen, keinuz komunikatuz eta argazkiak egiten. Ateri zuenean bideari ekin genion pentsakor: Zelako graziaz zuzendu duen egoera! Hori da hori gaitasuna! Zer egingo luke gure kulturako haur batek?
Haurren eskubideak babestea ezinbestekoa da, baina norbanakoen garapena sustatzeko, bete beharrak ezin ahaztu. Gure gizartean, orokorrean, gainbabestu egiten ditugu eta horrela egoera askori ez diote aurre egin behar izaten. Kontua da, erantzukizuna, hots, erantzuteko gaitasuna, egoera ezberdinei erantzunez garatzen dela. Ez al gara ari, orduan, zerbait ahazten?