A ze aste polita izan dudan aho-bizi izanda!
Euskararen alde astebetez lan egitea planteatu zitzaidanean ez nuen pentsatu ere egin. Oso ideia ona iruditu zitzaidan eta “abentura” honetan buru-belarri sartzea erabaki nuen. Konpromisoa betetzeko zailtasunak ikusi nituen baina, batez ere, Arakaldo herri txikia izanik, aste osoan zehar agian inor ikusiko ez nuelako, ez nuelako aukerarik izango inorekin hitz egiteko. Dena den, etxean lagundu izan digu esperientzia honek eta lehen umearekin soilik egiten banuen euskaraz, orain senarrarekin ere gehiago jardun izan naizela ziurtatu dezaket.
Laudioko kaleetatik ere erabili dut txapa eta, inork ezer esan ez didan arren, txapari begira ikusten nuen jendea. Gauza bereziak gertatu zaizkit, eta sorpresa politak ere izan ditut. Euskal jendea nor den ezagutu dut, orain arte gazteleraz aritzen nintzenetako batzuk euskaldunak zirela ohartuz. Horrez gain, konturatu naiz jende asko dela ulertzeko kapaza, nahiz eta euskaraz hitz egin ez.
Astea joan da eta nire konpromisoa bukatu da, baina… pozik nago eskualdeko lehenak izan garelako esperientzia honetan eta oraindik ere nire txapa jarrita eraman dezakedalako. Aktibatuta jarraituko dut abenduaren 3an Urduñan elkar ikusiko dugulakoan…
Esperientzia ederra inolako zalantza barik!