Lanetik bueltan, etxeko atarian sartu denean, Mirenek zalantza egin du igogailua erabili ala ez, zeren, pandemiaren erruz, ez baita batere fidatzen espazio komunen garbitasunarekin. Edonon topatzen du kutsatzeko arriskua. Azkenean, eskaileran gora hasi da, sorbaldatik zintzilik daraman poltsa zabaletik tira eginez. “Ikasi beharko nuke aldean hainbeste gauza ez eramaten”, dio berekiko. Baina, etxetik ateratzean, dena iruditzen zaio ezinbestekoa: dela tableta, dela mugikorra, dela metroan tarteka irakurri ohi duen Lucia Berlinen liburu interesgarria… “Animo, neska, hiru pisu ez dira ezer!”.
Aurreneko solairura iritsitakoan, zur eta lur geratu da, lehenengo B-ko plaka argiduna irakurrita. “Madina abokatuak. Zerbitzu juridiko espezializatua”. Egia esan, eraikinean bizi den hiru urte eskasetan, inoiz ez da eskaileratik igo, baina, zaratagatik edo, ate horren atzean txakur-klinika bat zegoelakoan zebilen bera. Bigarrenera helduta, ordea, harritu baino gehiago haserretu egin da. Ez dituzte ba lanpara fluoreszenteak jarri, LED motatakoak jarri beharrean! Hurrengo bileran entzungo diote. Bai, horixe!
Finean, bere etxebizitzara ailegatu da, baina giltza sartu orduko, kontxo!, zerbait oker dabilela konturatu da. Berehala, norbaitek barrutik zabaldu eta irribarre atsegina egin dio. “Zer nahi duzu, andrea?” Neska asiar gazte bat da, kimonoren paparrean “Lovely nails. Manikuraren paradisua” idatzia daramana. Eta Miren, lehen aldiz bizitzan, bere kontraesanak gainditzeko prest sentitu da.
Eskualdeko zenbait idazlek abiatutako ipuin-segidaren 5. atala da hau.
