Krisialdian gaude murgilduta baina bere ondorioak ez dituzte ordaintzen eragin dutenek. Beti bezala gizartearen jende behartsuena ordaintzen ari da krisia. Ez da egon diagnosi partekatua krisialdiaren sorreraren inguruan: krisi finantzieroa, bankuen porrota eta zorpetze masiboa. Baina aurretik bazegoen estrategia soldatak jaisteko ekoizpenaren igoerari lotuta. Horren emaitza izan da soldaten errenten jaitsiera eta enpresarien errentak igotzea.
Krisialdiaren diagnosi txarrak terapia erratua ekarri du: laztasuna; bere helburua da errudunak garaile bihurtzea. Laztasunaren politiken ondorioak aski ezagunak dira beste herrietan (Grezian eta Portugalen): langabezia gehiago, soldaten jaitsiera, errenta ertain eta txikien zergen igoera, etxe kaleratzeak, murrizketak osasun sisteman, hezkuntza sisteman, dependentziari aurre egiteko tresnetan eta pentsioetan... Horiek dira txirotasuna areagotzen duten arrazoiak, eta finean, eskubideen murrizketa ekarri dutenak.
Batzuk krisialdiaz profitatu dira perfektua ez zen eredu sozialarekin bukatzeko. Eta herritarren artean beldurra, ezinegona, segurtasun eza eta etsipena zabaltzeko. Beste politika batzuk ezinezkoak direla konbentzitu nahi dituzte. Baina konponbidea beste politiketatik etorriko da, bere gabezi eta potentzialtasunekin, adostasun eta akordio zabalen bitartez mahai gainean politika publikoak, enplegua eta gizarte-ongizatea jarriz.