Azken hamarkadetan hainbat eztabaida ikusi izan ditugu pentsioen sistemaren finantziazio eta bideragarritasunaren inguruan. Eztabaida interesgarri bezain interesatuak, polemikaz inguratuak. Alde batetik, badaude pentsio pribatuen alde egiten duten interes finantzarioak eta, bestetik, “sistema propioak” defenditzen dituzten alderdi nazionalistak. Argi dagoela zera da: sektore batzuek aldatu nahi duten arren, sistemak ez duela porrot egin. Eta arazo nagusia ez da jaiotza kopurua, enpleguaren kalitatea eta egoera ekonomikoa baizik, behin-behinekotasun zein soldata baxuak medio.
Gure Gizarte Segurantzak krisi ekonomiko larri baten ondorioak sufritu ditu, eta baita austeritate politika batzuen ondorioak ere. Langabezia, langile aktiboen murrizketa, langileak merkeagoak diren beste batzuengatik ordezkatzea, aldi baterako kontratazio gehiago egotea, soldaten debaluazioa, behin-behinekotasun gehiago... ondorio ugari ekarri dituzte austeritate politika horiek.
Gaur egun, hiru euskal lurraldeak lehenak dira Espainiako pentsioen ordainketen ranking-ean, baina geroz eta handiagoa den defizit bat ari dira pilatzen, iaz 2.000 milioi eurokoa izan zena. Datu horiekin zaila da “sistema propio bat” ezartzean pentsatzea. Nahiko lan zaila dirudi pentsioak mantentzea Estatuaren Gizarte Segurantzaren “kutxa bakarra” mantentzen ez bada.
Hori dela eta, premia dago alde guztien arteko eztabaida bat egin eta kontsentsu batera iristeko, pentsio publikoak guztientzako bideragarriak izan daitezen, zergen bidez ordainduak izanda ere.