“Bat korrika, bi korrika, milaka korrikari Euskal Herri guztietan denok bai euskarari…” abestu genuen lehenengo “Korrika” antolatu zenean. Urte asko pasatu dira hartatik eta ilusio handiz jarraitzen dugu bi urtetan behin korrikaren zain. Hainbeste…!! Hogeita bigarrenera heldu garen arte.
Gogora etortzen zaizkit hainbeste momentu, zeinetan “Korrika”ren zain nengoen, sabelean kili-kiliak sentituz, milaka tximeleta hegan ibiliko bailira bezala, urrunetik hurbiltzen entzuten zenean furgonetaren megafonia, musika , korrikalarien oihuak eta, hurbildu ahala, haurren irriak, oinotsak eta arnasestuak…
“Korrika”k euskararen alde batzen gaitu: gizon-emakumeak, haurrak, kirol-elkarteak, kultura-elkarteak, langileak, ikasleak, dendariak, politikariak… Euripean nahiz eguzkipean, gauez eta egunez, denok xede berarekin euskarak bizirik jarrai dezala. Euskalduna izatea pribilejio handia da: harro sentitzeko modukoa.
Betidanik jaso dut gurasoengandik sentimendu hori eta eskertu behar diet, baina eskola garaian ezin, eta hori dela eta, nire erlazioa euskararekin 16 urterekin hasi zen gau-eskolan (gauez joaten ginen ikastera). Bertan, euskara sentitu, ikasi, eraiki eta euskaraz bizitzeko aukera paregabea izan nuen .
Geroago, AEKn, hasieran ikasle eta gero irakasle gisa, bizimodu berri bat topatu nuen non leku handia hartzen baitzuen euskararekiko konpromisoa. Erronka ez da amaitu; aitzitik, gaur egungo haur eta gazteei, nik neuk hasieratik hartu nuen konpromisoari jarraipena ematen diot, haiek prestatzen euskararen lekukoa har dezaten .
Zorionak gaur egun AEK osatzen duzuenoi: nire zatitxo bat ere zuekin dagoela sentitzen dut. “Korrika” Amurrion hastea ondo egindako lanaren ordaina da.