Mugimendu feminista oso indartsu dago. Lan egiteari utziko bagenio, mundua geratuko litzateke. Badira aldatu ez diren gauzak. Emakumeak kalera atera gara lan egitera, baina gizonak ez dira neurri berean etxeratu zereginei heltzeko. Desoreka horrek emakumeak bi lanalditara garamatza, bizitza pribatuan funtzio asko gure gain baitaude. Horri, soldatapeko lanetan, oraindik ere, emakumeok gutxiago kobratzen dugula gehitu behar zaio; eta lanbide feminizatuetan, zer esanik ez. Irakaskuntza zentroetan ere nabari da oreka eza, haurrak eramaterakoan edota klaustroetan jendea aztertzea besterik ez dago ohartzeko. Zentzu horretan, krisi ekonomikoak ere izan du eragina: erakundeek eta enpresek ez dituzte zaintza lanei heltzeko orduak edota erraztasunak eskaintzen. Ondorioz, emakumeak ez gara gure bizitza eta denboraren jabe.
Virginia Woolfek emakumeok gela propio bat eta dirua behar genuela zioen. Batetik, gure denboraren jabe izateko, eta bestetik, gure buruarekin egoteko espazioa edukitzeko. Filosofatzetik harago ekintzei heltzeko garaia. Kalean berdintasuna lortzen ari dela esaten da, baina ez da egia. Feministok izan behar dugu abangoardia eta eredu, datozen belaunaldiei indarra eta askatasuna emate aldera. Emakumeok “gure” egin behar ditugu espazioak, lanak ez diezagun gure bizitza okupatu, gure eskubideak zapaldu ez daitezen. Balio eta botere berdinarekin izan behar gara gure buruaren jabe. Eta ez, ez gaude gela batekin eta lau txanponekin konformatzeko prest.